Czym jest wróżenie? Trochę teorii, trochę historii…
Wróżenie jest potrzebą tak samo ważną jak potrzeba zaspokojenia głodu, czy pragnienia. Nie ma bowiem nic gorszego dla ducha od niepewności. Tymczasem przeszłość, teraźniejszość i przyszłość niczym się od siebie nie różnią, jest tylko teraźniejszość , sfera, określona ciągłość , przez nas nie dostrzegana, odczuwana w danym momencie jako jej maleńki fragment…(P.D.Uspienski). Wróżbici, wieszcze , dalekowidzący to ludzie posiadający dar wróżebny, zwany także szóstym zmysłem, jasnowidzeniem czy intuicja, polegającą na umiejętność szerokiego spojrzenia, rozumienia i przenikania każdego działania rodzącego następstwa w danej teraźniejszości…
Dlatego też, na przestrzeni wieków , umiejętność ta , uznawana za dar bogów stanowiła niepodważalną część kultu. Wróżenie bowiem oznaczało pytanie kierowane ku bogom ( divinatio – łac.), odczytywanie i interpretacja znaków przez nich „dawanych w odpowiedziach”.
Interpretacja odpowiedzi bogów i duchów na zadawane pytania nie jest łatwa, wróżbici stworzyli więc rozległą dziedzinę wiedzy tajemnej, porządkując ją i wzbogacając o coraz to nowe magiczne zabiegi, zaklęcia, wróżby i symbole.
W dolinie Tygrysu i Eufratu, wśród Sumerów i Babilończyków wykształciła się funkcja profesjonalnych wróżbitów,. W Babilonie przepowiadano przyszłość na podstawie lotu ptaków, zjawisk atmosferycznych, wyglądu kamieni, wróżono z roślin, czy przypadkowych zdarzeń. Przypisywali oni też wróżbiarskie znaczenie snom. Babiloński zapis z czasów pierwszej dynastii babilońskiej, (za panowania Hammurabiego w latach 1792-1750 p.n.e.,) tzw. „Tabliczki Wenus”, uznany został za pierwszy rodzaj przepowiedni astrologicznej, czyli wróżenia z gwiazd .
W starożytnej Grecji wróżbici i wyrocznie cieszyły się dużym zaufaniem i uznaniem- to u nich szukano porady, zarówno w życiu publicznym, jak i państwowym. Wróżenie polegało na objaśnianie dziwnych zjawisk i snów, zsyłanych według wierzeń przez bogów, interpretacje snów, oznaczanie przyczyn pojawiania się zjaw, duchów zmarłych. Odczytywano również wróżby z różnych, ustalonych wcześniej, znaków. Spośród oficjalnych wyroczni w Grecji największą chlubą, cieszyła się wyrocznia delficka, do której przynoszono pytania, aby za pośrednictwem kapłanki uzyskać odpowiedź od samego Apollona.
W kulturze europejskiej Grecy pozostawili numerologię, a w zasadzie system stworzony przez Pitagorasa , żyjącego w VI wieku p.n.e. matematyka, astrologa, mistyka, odkrywającego tajemnice liczb , ich wibracji i sposobu oddziaływania na otoczenie, wierząc, ze podstawa każdego bytu jest liczba, wszystko jest energią przeliczalną na układy liczb. System pitagorejski oparty jest na liczbach od jednego do dziewięciu.
W starożytnym Rzymie natomiast konsultowano się z bogami przez kapłanów – augurów (łac. avis /ptak/ + garrire /szczebiotać/,. Wolę bogów augurowie odczytywali z lotu ptaków, obserwacji specjalnie hodowanych świętych kur. Odczytywano również wolę bogów z innych rodzajów nadprzyrodzonych znaków i wszelkiego rodzaju wróżb, takie jak znaki
powstałe w wyniku obserwacji piorunów , wnętrzności zwierzęcych proroczych snów.
A kiedy nadeszło chrześcijaństwo i Kościół przejął kontrole nad życiem religijnym i świeckim, zaczęło się zwalczanie wróżbiarstwa i to w sposób niezwykle okrutny (Inkwizycja). Za wyjątkiem astrologii, która dziwnym trafem oparła się podejrzeniom o związki z Szatanem – wszelkie inne formy wróżebne zeszły do podziemia.
Dopiero w wieku XVIII wraz z masonerią, różokrzyżowcami , martynistami (mistycznymi i ezoterycznymi chrześcijanami) oraz magnetystami – zaczęto sięgać do starych ksiąg, wskrzeszając wiele systemów wróżebnych, między innymi związaną z długą duchową historią Skandynawów – wiedzą Runiczną.
Wróżka Boudicca
Sopot, 29.12.2015